Vorige week waren we bij Mixer en interviewden we de eerste gast van het ArtLab: Marieke Warmelink. Voor degenen die zich afvragen wat ArtLab in hemelsnaam is, legt Mixer uit: ''ArtLab biedt dit gewoonlijk onzichtbare aspect van het productieproces van een kunstenaar aan een constant wisselend publiek, waardoor ze de mogelijkheid krijgen om te communiceren met de gastkunstenaar, en vice- omgekeerd.''

Als u meer wilt weten, kunt u meer informatie over dit project bereiken  hier . We spraken haar over haar prachtige kunstwerken, werkproces en open atelier, en hadden een erg leuke tijd. Mis haar niet! Als je dat doet, kun je hier iets lezen:

De eerste vraag gaat over het proces. Dus hoe ben je hier beland? Waarom heb je ja gezegd tegen dit soort aanbod?

Het begon allemaal toen ik binnen was  Maumau , augustus – september 2012. Ik heb mensen leren kennen door de openingen in die periode, ik heb ook ontmoet  Mehmet (Kahraman) . We hielden contact en hij nodigde me uit om hier te komen  Mixer . Hij is hier net begonnen te werken en hij kende mijn werkwijze, want bij  Mauma  Ik werkte met schilderen maar ook veel met publieksparticipatie, zoals performances, een combinatie van media.  Mehmet  vond het een goed idee om mee te werken  Mixer  dat ze op zoek zijn naar hetzelfde, om het publiek te betrekken bij het creatieproces, om deze combinatie te hebben. Ik denk dat ze daarom blij waren om mij te ontvangen en ik was blij dat deze kans binnen dit project kon werken. Zolang ik kan werken en dit proces kan hebben, ben ik blij.

Heb je ooit eerder zoiets meegemaakt? Creëren voor het publiek en het werkproces laten zien?

Ik heb er nog nooit zo veel op gefocust. Ik had een aantal eerdere projecten zoals deze. Zo nam ik deel aan een project met de medewerking van vier andere kunstenaars. We hadden deze hele ruimte voor onszelf en we waren de tentoonstelling aan het bouwen terwijl we nog aan het werk waren. Dat was een soortgelijk idee. Het idee was om deze betrokkenheid te hebben bij mensen die binnenkomen, binnenkomen. Ik denk dat er minder mensen binnenkwamen omdat ze dachten dat we de show nog aan het opbouwen waren. Het verschil met hier werken is dat er werken in de galerie zijn en er is ook mijn werk; dus het is meer gefocust, specifieker. En in die zin is het natuurlijk ook nieuw.

En je houdt van het proces, denk ik?  

Ik denk dat het proces in mijn werk steeds belangrijker wordt, dus dat wil ik zichtbaar maken in mijn eindresultaat. Of het betekent dat mijn proces een fundament wordt voor mijn eindpresentatie, of het werkproces is eigenlijk mijn eindpresentatie. Dus op dit moment ben ik alleen aan het schilderen maar volgende week komt er een vriendin uit Nederland, zij is coördinator, curator en oprichter van een kunstenaarsinitiatief. En ze gaat me helpen met de tweede fase van het project: het openbare deel ervan waar ik de mobiele muren ga vormen die moeten worden geverfd en ze zal veranderen in een decor waar de mensen die het gaan bezoeken, zullen deelnemen aan mijn kunstwerken - bijna een rol spelen op mijn schilderij, maar dit wordt driedimensionaal. Meer als live artiesten. Dat is het idee. Ofwel van dat materiaal dat op video of foto's zal worden gedocumenteerd, wordt het een kunstwerk op zich, of ik kan besluiten dat de deelname het echte werk was. Of misschien is het een video die het werk gaat worden. Maar mijn uiteindelijke doel is om alle media samen te laten komen. Dat is de uitdaging - altijd de juiste balans van de media hebben.

Wat is het belangrijkste verschil tussen al deze schilderijen in je persoonlijke studio en hier in Mixer, met kijkers in de buurt?

Op een bepaald moment in mijn werkproces hier, nodig ik mensen echt uit om deel te nemen. Maar op het moment dat ik echt aan mijn schilderijen werk, ben ik behoorlijk gefocust en wil ik geen enkele betrokkenheid, behalve dat iemand zegt dat het geweldig is. Maar niemand komt naar me toe en zegt ''Vind je niet dat je die rode streep geel moet maken?'' of zoiets.

Dat vroeg ik me echt af!  

Aan het begin van mijn werkproces wil ik echt dat het privé is. Maar dan gaat het in de tweede fase echt om het uitnodigen van mensen en het geven van rollen. Binnen die rol zijn ze vrij om meningen te hebben, in die zin creëer ik een setting waarin ze daadwerkelijk een mening kunnen uiten.

Is er iets heel raars dat iemand je ooit heeft verteld terwijl je hier werkte?  

Nee, eigenlijk niet... Tenzij ik ze echt uitnodig om het te doen, hebben ze niet het gevoel dat ze iets mogen zeggen wat ik denk. Ze willen me niet storen. Ik denk ook dat het misschien interessant is om te zien hoe het productieproces werkt, ernaar te kijken. Weet je, er is altijd een soort mythe over het kunstenaarsatelier en mensen vragen zich altijd af wat een kunstenaar in het atelier doet, hoe het werkt. Dus ja, mensen zien die ontwikkeling van mijn werk. In die zin stel ik mijn werkproces open.

Precies. Ik denk dat het heel privé en persoonlijk is, en heel moedig.

Zeker wel. Vooral in het begin, als kunstenaar, ben je niet zeker van je idee, het is nog steeds aan het transformeren, nog steeds aan het veranderen. Maar mijn proces begint misschien twee maanden eerder, als ik thuis ben en kranten lees. Ik denk dat mensen nu een kijkje kunnen nemen in mijn productieproces, maar het proces begint echt in je hoofd. Het kan zelfs groeien als je op straat loopt en midden in de nacht thuis een krabbel maakt. Dus toch kan de kijker er niet alles uit zien. In die zin ben ik helemaal klaar, ik ken mijn werkroutine, deed mijn voorwerk en hier doe ik het producerende deel.

Hoe zou je je werken omschrijven aan iemand die je helemaal niet kent?

Sommige mensen kijken op een heel ouderwetse manier naar kunst en vragen 'schilder je abstract of figuratief?' En als je in die twee specifieke technieken denkt, zeg ik altijd dat ik figuratief schilder. Ik denk dat het belangrijkste aan mijn kunst mijn onderwerp is. Ik reageer op de sociaal-politieke situatie in de omgeving en ik heb te maken met autoriteit, zelfs een soort worsteling met autoriteit. Dat kan op persoonlijk, lokaal of mondiaal niveau zijn. Dat is mijn onderwerp. Dus naar mijn mening hebben mensen al een idee van het belangrijkste belang. Qua stijl ben ik een figuratief schilder, maar ik schilder niet realistisch. Een van mijn schildermethoden is dat ik ondersteboven schilder, 180 graden. Waardoor ik mijn ratio van het kijken naar een onderwerp, zoals het eruit zou moeten zien, kwijt kan raken. En dat is eigenlijk iets wat ik graag zou willen dat de kijker doet: het gevoel kunnen krijgen, deze manier van denken en de relatie tussen de gedachten en de gevoelens kunnen omschakelen. Iets wat ik schilder is waarschijnlijk fysiek of realistisch niet juist; maar ik hou van dit soort 'goofy' en naïeve soort posities. Dan worden ze menselijker, kwetsbaarder. Het toont bijna de fouten van mensen. We zijn allemaal een beetje defect, weet je? Dat zoek ik in mijn werk. Ik vind mijn werk ook heel kleurrijk, ik probeer in ieder geval serieuzere onderwerpen te doorbreken met een gevoel voor ironie, of misschien door dingen te vereenvoudigen. Ik gebruik vaak wat collages om mee te werken, deze collages zijn mijn uitgangspunt. Ze zijn erg plat, dus ik hou van dit soort uitgesneden gevoel en dat zie je ook in al mijn werken.

(We beginnen haar werken te bekijken vanaf haar website. Je kunt ze allemaal hier vinden. Als ik mijn favoriete werk aanwijs, beginnen we daarover te praten.)

Met dit schilderij ben ik begonnen. Het is een soort serie die twee jaar geleden begon. Ik begon met het schilderen van veel mensen uit het leger. Het was de tijd dat alle revoluties in het Midden-Oosten begonnen, er waren ook gevechten met militairen. Het leger, althans het niveau van autoriteit, probeerde hun macht vast te houden, maar ze verloren tegelijkertijd ook hun macht. Dus het was bijna alsof er nieuwe manieren van regeren, handelen van bovenaf, opkwamen. Er moest iets tussenkomen, maar niemand wist precies hoe. Ze zijn echt aan het zoeken, maar de oude structuren vallen uit elkaar. Dus ik denk dat ik in mijn werk veel te maken heb met globale patronen en structuren. We hebben allemaal het gevoel dat er iets aan het veranderen is en iedereen is op zoek naar nieuwe alternatieve realiteiten, maar niemand weet nog wat het is. Ik denk dat ik in mijn werk op zoek ben naar deze alternatieve realiteiten, maar zelfs ik heb er niet het juiste en onmiddellijke antwoord op. Ik gebruik veel patronen, de strepen en nu ook de driehoeken. Ze symboliseren de patronen die we proberen vast te houden of los te laten. De driehoek is voor mij ook een symbool van mannelijke en vrouwelijke energie. En ik denk dat in de nieuwe wereldorde, wat we nu zien veranderen, deze mannelijke dominantie is. Het is aan het veranderen naar meer vrouwelijke kracht, meer stijgend. Die strijd zie je op dit moment echt. Het is er nog niet, maar het is het begin.

(We schakelen over naar een ander schilderij.)

Deze: hier zie je een vrouw met een man ondersteboven. Dit is een beetje het begin van het proces waar ik het over heb, op een meer persoonlijk niveau tussen man en vrouw. De kracht of de worsteling met dit rollenspel. Op een meer mondiaal niveau gaat het over hoe we omgaan met onze vrijheid, en hier is het nog steeds gecentreerd, onvrij en bedekt. In dit schilderij staat de vrouw al en is ze groter dan de man, ze maakt al een beweging naar de toeschouwer toe.

Hoe bepaal je een thema? Komt het eerst of nadat je je kunstwerken hebt gemaakt?

Ik denk dat het beide is. Ten eerste doe ik veel onderzoek naar de situatie, het nieuws of specifieke thema's waarin ik geïnteresseerd ben. Maar ik heb een heel specifiek thema waar ik al in geïnteresseerd ben; dus wat ik ook ga lezen zal daar in de buurt komen. Maar het hangt ervan af waar ik ben of in welke situatie of moment ik me bevind. Ik maak bijvoorbeeld collages meestal van lokale kranten. Als ik later naar mijn collages kijk, beslis ik op een gegeven moment of het bij mij past of niet, of dat ik dat in dit moment hier en nu kan inpassen. Maar als ik begin met schilderen, kan ik er nog steeds ongelukkig mee zijn. Dus als het schilderproces begint, komen er dingen naar boven en laat ik het los. Ik heb niet veel controle over hen en ik probeer er geen rationele beslissingen over te nemen, het is gewoon echt iets meer van binnenuit. Uiteindelijk heb ik, afhankelijk van de tijdsperiode, een serie schilderijen of andere werken die de tentoonstelling gaan vormen.

Ik ben erg benieuwd naar het einde!

Ik ook!

De laatste vraag gaat over sociale media. Denk je dat het effectief is? Gebruik je het persoonlijk of professioneel?

Ik gebruik Tumblr als portfolio. En ik vind Facebook de gemakkelijkste manier om mensen op de hoogte te houden van wat ik doe en informatie te delen, of mensen uit te nodigen voor de evenementen. Als ik iets nodig heb, is het ook efficiënt. Ik heb bijvoorbeeld een mannenpak nodig voor een optreden, ik schrijf het gewoon op en meestal krijg ik altijd wat ik wilde. Het is zo makkelijk. In die zin vind ik het erg handig. Het heeft me echt geholpen om mijn platform ook groter te maken. Het is een enorm netwerk. Misschien is LinkedIn in die zin ook nuttig, maar daar maak ik niet actief gebruik van. En Mixer is echt geweldig met hun PR. Dus door hen begon het ook een eigen leven te leiden. Deze artikelen over tijdschriften en zo. Het is de beste manier om zichtbaarheid te krijgen.

(Op dat moment komt Serhat van Mixer langs en vraagt of mensen vragen komen stellen aan Marieke.)

Marieke:  Ze vroeg net hetzelfde!

Serhat:  Een willekeurige bezoeker die gewoon langsloopt, komt naar Mixer, gewoon om het artLab te bekijken?

Marieke:  Ik weet het niet, want ik ben normaal gesproken behoorlijk gefocust. Ik vraag ze niet ''kom je voor mij?''

Na wat persoonlijke informatieoverdracht en een praatje over Amsterdam, zijn we klaar om te gaan. Ik raad jullie allemaal ten zeerste aan om de geweldige schilderijen van Marieke Warmelink te bezoeken en te zien. En om deel uit te maken van haar werkproces, mag je Shared Voices on 23rd niet missen! Hier is alle informatie die je nodig hebt. Ik moet vermelden dat dit project is gemaakt in samenwerking met Manzara Perspectives. Ze zal tot 30 maart in het artLab zijn, misschien wil je nu je jas pakken.